Oom Schalk ...

Vir so lank as wat ek kan onthou,
was ek deel van die gesin -
Tannie Jane was my peetma
en oom Schalk was my peetpa.
Ek was strooimeisie,
Ek was 'n loseerder
en ek het soms doeke omgeruil!

Ek kan en ek wil graag getuig dat
oom Schalk 'n man van integriteit was,
van onberispelike karakter.
Maar bo alles, was hy 'n opregte kind van God
wat sy Christenskap uitgeleef en uitgestraal het.
Hy het op talle maniere, groot en klein,
die wêreld waarin hy beweeg het, 'n beter plek gemaak.

Hy was altyd die sagte bedagsame gentleman;
hy het alle mense met respek behandel,
daarom is hy oral gerespekteer.

Hy was die rolmodel-eggenoot,
hy was die rolmodel-vader en
hy was die rolmodel-oupa.

Hy is, soos ons almal, met 'n doel en 'n rede
in God se skepping geplaas -
hy het sy taak voltooi en ons gun hom
die rus wat hy verdien, al is ons harte stukkend.

Hy het té veel mense se lewens geseën en
aangeraak om ooit vergeet te word.
Vir solank as wat ons sal lewe en onthou,
sal hy by ons wees.

Vir my was dit 'n eer en 'n voorreg om vir
soveel jare deel van sy lewe te kon wees,
dit het 'n beter mens van my gemaak.

Ons gaan hom mis -
Oom Schalk, ek mis alreeds ons gereelde
telefoonkuiertjies;
Sondagaande sal nooit weer dieselfde wees nie.

Rus sag, my spesiale oom, totdat ons eendag weer
ons geselsies en grappies kan voortsit.

Meisie de Koker

The clock!

Murraysburg se mense maak die verskil ...

Met al die klomp slegte nuus wat 'n mens in koerante en op die internet lees, is dit heerlik om te sien dat daar dorpies is wat die verskil maak daar waar hulle bly. Ek deel dit graag op my blog, want dit kan as voorbeeld vir ons ander dien. Viva Murraysburg.

Gewiel en gespoor ...

Mense is gewoonlik gestewel en gespoor as hulle êrens heen gaan, maar ek dink 'n mens moet eerder gewiel en gespoor wees, anders ontspoor jy dalk.

Motors, en ek is oud genoeg om nog die ou modelle te beleef het, wat met 'n slinger aan die brand gedraai is, is maar altyd deel van 'n seuntjie se leefwêreld.

Ons het altyd draadkarre gehad, inteendeel as ek so terugdink, dan was ons professionele draadkarbouers vir daardie jare en vir ons ouderdom. Ons het ons draadkarre met luserndraad gebou - dit is 'n dikkerige draad, maar het makliker gewerk as die dik draad wat vir priële gebruik is, vir die takke om teen te rank.  Ons het ou Chev-draadkarre gehad en ons draadkarre het ook werklike ligte gehad. Vir dit het ons gloeilampies in die ligte se plek gesit en dit dan met 'n flitsbattery gekonnekteer. En om waarde vir jou handearbeid te kry, het ons dus ook in die aand met die draadkarre gespeel. Ure se werk het in so 'n draadkar ingegaan. So 'n draadkar het nie nommerplaatloos in die stofstrate van De Aar gery nie.

Ons het wiele van draad gebuig en dit dan oorgetrek met die binneband van 'n fiets of motor. Ons latere modelle het ook 'n kattebak gehad en beweegbare enjinkapkap. Broer Piet was baie handig en was altyd op die uitkyk hoe ons die draadkarre kon verbeter. (Ek wens ek het foto's daarvan gehad, sodat ek hierdie storie kon fotostaaf, maar in ons jare, met die bokskameratjies, was foto's meer die uitsondering as die reël. Ek het hierdie draadkar van die internet geleen, maar dit het nie naastenby die al die "gadgets" wat ons aan ons karre gesit het nie, die enigste rede hoekom ek hierdie foto ter illustrasie gebruik, is omdat dit nie plastiese wiele het nie.)

Draadkarre is nou weer hoog mode en by garages en koöperasies is dit algemeen beskikbaar (pryse wissel, afhangende van die model - daar is draadkarre wat in die omgewing van 'n R1000,00 draai.)

Nou wonder ek, was die vreugde wat draadkarre ons gebied het, nie geleë in die feit dat ons dit self gebou het nie?

Waar kom my lesers vandaan?

Ek skryf hierdie stories uit my kinderdae vir my kleinkinders neer, sodat hulle, as hulle eendag so oud is soos ek nou is, op 'n Sondagmiddag deur die albums/blogs kan blaai en hulle hul dan kan verkneukel in die dinge van die "ou dae".

Aan die einde van die jaar is 'n mens geneig om 'n opname te maak van wat die jaar gebeur het - die goeie en die slegte. So het ek ook na my blog gekyk en na die opsomming wat Google daagliks gee.

Interessant is dat daar ook ander lesers is, behalwe my kleinkinders wat nie nou in oupa se blog belangstel nie! Wat my die meeste interesseer is die klomp Russe wat my blog lees - nooit gedink dat hulle Afrikaans so goed is nie!!

Ek het ook 'n "screen shot" gemaak van die mees gelese gedeeltes ... En soos treffersparade in die ou dae, is daar ook 'n nr. 1, 'n nr. 2 ens.

Ek gee die top 5 lande (indien die getalle dalk te klein is om te lees)
Suid-Afrika (4200), Rusland (1301), Amerika (333), Frankryk (329) en België (153). As ek altyd na Amerika se getalle kyk, wonder ek of Petro (Jane se broerskind) een van die lesers is en as ek na België se aantal lesers kyk, wonder ek of Magalie (Henry-hulle se vriendin, wat saam met hulle 'n naweek in Kimberley gekuier het) ook af en toe hierna kyk.

Dankie vir elkeen wat my stories lees en mag 2019 vir julle ongekende voorspoed inhou.   

2019: 'n Geseënde jaar ...

Die rooi reëngogga ...

Ek en Yvonne van der Walt in
die 1936-Morris, terwyl Chris
van der Walt die foto
geneem het.

As jong man het ek 'n 1936-Morris gehad ... een met 'n afslaankap, wat ek by 'n mnr. Sudderland gekoop het. As ek so deur die strate gery het, het die wind deur my hare gewaai; daardie jare het ek nog hare gehad. Dié motor het ongelukkig nie lank gehou nie en indien ek daardie bedrag geld belê het, soos wat 'n vriend my geadviseer het, was ek baie beter daaraan toe - almal van ons betaal maar op een of ander manier skoolgeld.

Na ons troue het ons maar met dapper en stapper oor die weg gekom. Gelukkig was die openbare vervoer daardie tyd totaal anders as wat vandag die geval is en ons het baie van busvervoer gebruik gemaak.

Dis die jaar 1963.

Fairy Ferreira (dit was sy bynaam na aanleiding van sy van) was 'n jong man wat in dieselfde kantoor as ek gewerk het en hy wou daardie jaar trou. Maar hy het nie geld gehad vir die troue nie en besluit toe om sy kewertjie te verkoop. Hy vra toe maar vir almal in die kantoor of hulle nie belangstel of van iemand weet  wat belangstel om sy rooi Volkswagen te koop nie. Omdat hy weet dat ek op daardie stadium nie 'n kar gehad nie, kom hy spesifiek na my toe en vra of ek nie belangstel nie. Alda was op daardie stadium 3 jaar oud en ek was te bang dat as ons 'n karpaaiement, saam met die huispaaiement het, sal ek dalk nie alles vir my kind kan bekostig wat nodig is nie.

Op daardie stadium het Jane se oudste suster by ons gekuier en ek vertel hulle die middag van die rooi kewertjie. Ousus sê dadelik dat dit 'n een-maal-in-'n-leeftyd-kans is, en dat ons die karretjie moet koop. Ek en Jane het ons begroting uitgewerk en dan sien ons dat ons dit net-net nie gaan maak nie. Dan sê Ousus: "Gaan terug en werk weer aan julle begroting, ek sal bid."

En so het die rooi kewer (1957-model) in ons besit gekom en Fairy Ferreira het 'n heerlike troue gehad.

Ek het elke Saterdag hierdie kewer gewas en dan het ek gewone Kobra-politoer opgesit en met "elbow ghries" dit blink gevryf. Dan het ons vir die plesier 'n draaitjie in die dorp gaan ry. En feitlik sonder uitsondering het daar 'n reënbui op hierdie skoon karretjie uitgesak, sodat ons later na die kar as die rooi reëngogga verwys het.

Ons het die Volksie so Januarie 1963 gekoop en my vakansie was daardie Februarie. Ons het vir ons plek in Snyman se losieshuis in Oos-Londen bespreek. (Daardie jare was daar nie gastehuise nie, maar die geriewe was maar dieselfde - party losieshuise sou egter baie meer sterre gekry het as ander.) Ouderling Hawie wat in ons gemeente was, was net die vorige maand daar met vakansie en het net lof vir die plek gehad.)

Aanvanklik het ons gedink om met die Volksie see toe te gaan, maar omdat ons nie die nukke en grille van die tweedehandse motor geken het nie, het ons daarteen besluit en met die trein gegaan. Alda het haar 3de verjaardag in Oos-Londen gevier. 

(Hierdie foto's is van die internet - makliker om in die hande te kry, as om deur ou albums te blaai om 'n foto te soek en dan te "scan". Daardie ou Volksie het nog 'n klein agterruitjie gehad.)

2018: Geseënde feestyd

Moenie te lank kuier nie ...

Name van my kleintyd wat heerlike herinneringe in die Murraysburg-distrik oproep is name soos Kapoksfontein, Swaelkrans, Hartebeesfontein, Noupoort, Spitskop en die Sneeuberge. Wat my die helderste voor gees staan, is die rondloop in die veld, die diere en die koppies in die omgewing wat ons uitgeklim het. 

Ek het my oupa Jan leer ken, toe hulle reeds dorpenaars was. Hy het op die plaas Swaelkrans grootgeword. Maar ek het die plaas leer ken toe sy skoonseun, oom Alwyn van der Merwe saam met sy vrou, tannie Stompie, op die plaas Swaelkrans geboer het. Daar was meer as een tannie Stompie in ons familie, so ons het na haar verwys as tannie Stompie Swaelkrans.

Voordat 'n mens Swaelkrans se hek gekry het, was daar oom Willie Pienaar (my pa se neef) se plaas, Hartebeesfontein. As ons die rondte van Vader Cloete by die familie gemaak het, het ons eers by oom Willie-hulle gestop en daar gekuier. Daarna het ons by my pa se suster, tannie Stompie-hulle, gaan kuier. Ek onthou oom Alwyn en sy ongetroude broer, oom Bennie, wat op daardie stadium by hulle op die plaas gebly het, as baie vriendelik, bedagsaam en hulpvaardig. Ons het altyd heerlik daar gekuier en op pad terug De Aar toe, het ons net gou by Richmond gestop om by vriende van my pa te gaan kuier. Alhoewel my pa daarvan gehou het om by vriende en famlie te gaan kuier het, het my pa 'n beleid gehad om nie lank by mense te kuier nie. Hy het geglo dat hulle nooit moet wens dat jy moet ry nie.

Hierdie beleid kom van sy pa, my oupa Jan af: "Mense moet nog verlang na jou, dan moet jy al op pad wees." Dit is 'n siening wat ek my hele lewe deur gehandhaaf het.   

Heerlike heuning - die goue stroop van die veld

Deesdae is heuning 'n luuksheid en binnekort 'n "skaarsheid" as ek sien hoe die arme heuningby teen al die elemente om oorlewing moet veg. Geen maklike taak vir 'n by nie!

Ons het 'n laning turksvye aan die straatkant van die erf gehad en voor hierdie laning het drie byekorwe gestaan. Ek weet nie of ek my verbeel nie, maar daardie jare was die bye meer "mensvriendelik." My pa het nie die bye uitgerook of 'n beskermingspak aangetrek as hy die heuning gaan uithaal het nie. Slegs met 'n net oor sy gesig, het hy skottels vol heuningkoeke uitgehaal. En dan het hy die heuningkoeke in skottels gesit, sodat die heuning kon uittap.

Ek herinner my ook 'n keer dat hy by 'n reeks koppies naby die meent waar die diere bedags gewei het, heuning tussen die klippe uitgehaal. Dit was wilde bye en hy het geen probleme ondervind nie. As ek vandag terugdink met hoeveel gemak hy dit gedoen het, wonder ek hoekom vandag se bye so aggressief is?

Hierdie veldheuning het 'n besondere smaak gehad en vandag besef ek hoe bevoorreg ons was om die goue nektar daagliks op ons etenstafel te kon hê.

Oom Koos Boudjies van Murraysburg

Ons het baie vakansies by my oupas en oumas in Murraysburg gaan kuier. Daar was regtig baie om te doen. Hannes Venter, ons bure se seun op De Aar, het soms saam met ons gegaan, want sy laatlamsussie was meer as 15 jaar jonger as hy, as ek reg onthou. Dus was hy maar soos 'n enigste kind wat meer by ons was, as by sy eie huis.

My oupa-hulle het 'n hoekhuis in die hoofstraat gehad, 'n taamlike groot erf, want hy het ook 'n werkswinkel op dié erf gehad. In daardie jare was daar nog buitetoilette en dit was 'n hele ent van die huis af. Oom Koos Boudjies, met sy perdewa, was die man wat verantwoordelik was vir die "nagkar". Omdat ons nie in Murraysburg gebly het nie, maar net baie daar gekuier het, weet ek glad nie wat Koos Boudjies se van was nie. Die omie was kort en ek lei af dat dit aanleiding gegee het tot sy bynaam.

(Dalk was hy Koos Grové ...?)

Klein broer-beserings ...

As ek so terugdink aan my kinderjare, dan was ons regtig kreatief besig. Ons was aktiewe seuns wat moeg was aan die einde van 'n dag. Buiten tuinwerk (waarvoor ons aldrie lief was), ons talle diere wat ons moes versorg het en ander huishoudelike takies, moes ons ons tyd vir speel tot die maksimum gebruik het. 

Ek onthou dat ons sulke blik vlieëspuite gehad het. Een dag het Piet die spuit geloop en swaai, en of hy water daarin gegooi het om 'n bietjie meer momentum te kry, kan ek nie onthou nie, ek weet net dat ek agter hom geloop het ... maar nie vir lank nie. Daardie spuit het my in een van die swaaibewegings teen my kop getref, dat die bloed geloop het.   

My ma het die wond skoongemaak en die bloed gestop, diep dankbaar dat ek nie uitgeslaan is of harsingskudding opgedoen het nie. Vir baie lank het ek met die knop teen my kop geloop.

(Ek het 'n foto van so 'n vlieëspuit gegoogle, sodat my kleinkinders darem 'n idee het waarvan hulle oupa praat.) 

"Kom ons gaan kuier vir my juffrou ..."

Vir ons as kinders was dit altyd snaaks as my pa sê dat ons vir sy juffrou moet gaan kuier ... In ons verwysingsraamwerk as laerskoolkinders gaan kuier 'n mens nie vir jou juffrou nie!

My pa was op Murraysburg op skool. Sy een juffrou was mev. Myburg, maar wat haar nooiensvan was, weet ek glad nie. My pa is in 1902 gebore, dus was hy seker gedurende 1908 - 1913 in die laerskool. Sy juffrou was getroud met 'n plaasboer in die omgewing van Hanover en baie jare later het hulle vriende geword. Ons het vir hulle op die plaas gaan kuier en hulle het weer op hulle beurt vir ons in De Aar kom kuier. Hulle het twee seuns en 'n dogter gehad, wat selfs nadat hulle klaar met skool was, vir ons kom kuier het. Hulle dogter is met 'n ene Van der Merwe van De Aar getroud. Ons het kontak met hulle verloor toe hulle Pretoria toe getrek het.

Een spesifieke kuier staan my nog helder voor gees. My oudste broer was nie baie lus vir die plaaskuier nie, maar in daardie jare het ouers nie met kinders onderhandel nie en moes hy teen wil en dank saam. Hy het egter 'n fiets in die hande gekry en die hele ent pad van Hanover tot in De Aar gery - hierdie 45 km was daardie jare grondpad! Dat dit 'n uitputtende rit moes gewees het, het hy egter nooit teenoor iemand erken nie!

'n Tiener se onbeplande Desembervakansie ...

Almal beplan aan hulle Desembervakansie en kinders wonder hoe hulle hul vakansies gaan deurbring. Deesdae, so hoor ek maar, is kinders net op hulle slimfone, rekenaars en voor TV's. Daar word na skermtyd verwys en die voordele en nadele daarvan word in artikels, radioprogramme en TV-programme bespreek. Teen die tyd dat die geleerders antwoorde en uitsluitsel het, is 'n hele geslag kinders daardeur beïnvloed.

Ons vakansies, toe ons kinders was, was meer aktief soos dit maar in daardie jare die geval was en natuurlik was speel heel boaan die lysie. Een spesifieke Desembervakansie kan ek egter goed onthou, omdat dit nie gewone patroon gevolg het nie. Albei my ouers was in die hospitaal, vir 'n week as ek reg onthou, dit kan selfs langer wees ... dalk korter, maar as jy 'n kind is, voel dit in elk geval baie lank. My ma het onder andere hartprobleme gehad en was glad nie gesond nie. Snaaks genoeg is my pa aan 'n hartaanval oorlede - so "slegte" harte is so half en half 'n familiekwaal!

Altwee my ouer broers het al gewerk. Broer Piet het afloswerk in Kimberley gedoen. Ek was dus aan stuur van sake by die huis. Op daardie stadium het ons koei gekalf en ek kon haar glad nie by die meent kry waar hulle bedags gewei het nie. Dan moes ek nog besoektye betyds by die hospitaal wees, met skoon nagklere (só "aan stuur van sake" het natuurlik die daaglikse was en stryk van pajamas ingesluit). Tipies van my ma wat altyd ander probeer help het, het sy besef dat mev. Gainsford, wat saam met haar in die hospitaal is, se seuntjie, heelwat jonger as ek, alleen by die huis is, as sy pa by die werk is (haar man het by die tydkantoor van SAS & H gewerk en het skofte gewerk) en so land die outjie se versorging (kosgee en oppas) ook sommer op my skinkbord.

As ek vandag daaraan terugdink, was dit nogal 'n besige Desembervakansie vir 'n veertienjarige wat geeneen van bogenoemde op sy lysie gehad het nie. 

Murraysburg - 'n juweel

Wat 'n aangename verrassing toe ek die verwysing na my blog op Murraysburg se FB-blad kry. Ek reis deesdae selektief op my tablet en in my geheue, wat uit die aard baie voordele vir my inhou - dit is fisies minder uitputtend, die hoë brandstofrekening voel ek nie aan my sak nie en die verval van dorpies en paaie is nie so 'n sigbare seeroog vir my nie. Natuurlik het hierdie manier van reis ook nadele, maar daarmee moet ek maar vrede maak - op 87 besluit jou lyf vir jou wat jy kan en nie meer kan doen nie.

Ek lees van die Karoo Stilfees wat eersdaags weer in Murraysburg plaasvind en ek kan nie aan 'n beter plek dink as die populierbos om dit te doen nie. Ek staan verstom oor al die aktiwiteite wat daar in dié dorpie aangepak word en ek besef duidelik, jou dorp is wat sy inwoners bereid is om in te sit ... Is ons maar nie almal rentmeesters nie?

Ek plaas graag die volgende adresse om 'n bietjie deur die wêreld te reis waar menswees 'n verskil maak.

https://af-za.facebook.com/murraysburg

https://web.facebook.com/stilfees/

http://karoospace.co.za/the-town-champion-of-murraysburg/

  

http://www.discoversouthafrica.co.za/leisure/murraysburg-tourism/

  

http://za.geoview.info/murraysburg,25577179p

  

https://www.countrylife.co.za/travel/making-it-in-murraysburg

My hart-GPS ...

Foto: René Theron (renetheron@mweb.co.za)

As iemand vir my vandag moet vra watter een plek in Suid-Afrika vir my besonders is, en ek mag net een antwoord gee, dan sal ek vir my 'n dorp in die Karoo kies...

Die Karoo waar 'n mens die waarde, die belangrikheid en die diepte van menswees leer ken het. 'n Mens is geneig om die plek waar jy grootgeword het, te idealiseer en onmiddellik is dit die dorpsnaam wat ek wil gee. Maar ek het die groot fout gemaak om onlangs my grootworddorp weer te besoek... Gate, rommel, stukkende pype, omgestote grafstene, met beeste wat tussen die graftes loop en stukkende en vervalle geboue ... Ek was verslae en geskok. Die agteruitgang van die dorp is 'n skreiende skande. En ek trek onmiddellik die naam De Aar in my gedagtes dood.

Gelukkig kan ek met groot lekkerte aan Murraysburg terugdink. Ek sal die koördinate van Murraysburg gee as my hartsdorp. Die dorp waar my oupas en oumas van pa en ma se kant af geboer het. Waar kindertyd se speel in die strate, op koppies en tussen rante nog 'n glimlag op my gesig sit, want ek het ook hierdie dorpie besoek en ek kon my kleintyd se voetspore vind ... 

Fiemies of bloot net grillle ...

Ek het 'n hele paar fiemies ... miskien sou party mense gesê het dat dit bloot grille is, maar ek dink meer in die lyn van dat ek kieskeurig is!

'n Mens kan keuses in die lewe uitoefen en ek is kieskeurig oor watter kos ek eet, hoe kos gaargemaak word en of troeteldiere binne of buite die huis moet wees ... dis om maar enkeles te noem.

Die teenstrydighede in my fiemies is nogal ironies ... soort van tong-in-die-kies, indien dit op die keper beskou word.

Ek eet nie volstruissteak nie, maar volstruisbiltong is bo-aan my biltonglysie! Ek het glad nie kerrieafval geëet nie (die naam het vir my genoeg gesê), maar ek was baie lief vir die klein aartappeltjies wat my ma saam met die afval gekook het. Ek eet pap, maar net in die oggend, definitief nie saam met my braaivleis in die aand nie. So, die braaivleis-en-pap-gedagte staan my glad nie aan nie.

Ek is liewer vir sout as vir soet - sal eerder my skorsies op die vleis gaarmaak, as om botter en suiker daarin te gooi. Ek is byvoorbeeld baie lief vir souttert. Mev. Maritz, een van Jane se groot vriendinne, nooi ons een Saterdagmiddag vir koek en tee met haar verjaardag. Daar was 'n hele klompie mense daar en sy weet dat ek van souttert hou. Sommer met die intrapslag skep sy vir my 'n ruim porsie souttert in en tot my groot ontsteltenis vind ek uit dat dit aspersietert was!! Ek hou niks van aspersies nie en sit my mond nie daaraan nie! Ek het egter geen keuse as om dit af te wurg nie en toe ek met groot dankbaarheid die laaste happie in my mond steek, staan sy reg om vir almal 'n tweede rondte lekkernye in te skep en op my bordjie land 'n tweede skeppie "souttert"... 

Blomme - die gebaretaal van die natuur ...

Jane was haar lewe lank baie lief vir blomme. Blomme in die tuin, blomme in potte orals in die huis, blomme aan etenstafel en blomme wat spesiaal gerangskik is vir die ouetehuis, wat gou omgevat moes word, sodat die inwoners die oorvloed kleur kan geniet.

Sy het dikwels vir die kerkeredienste blomme rangskik en dan is daardie ruiker na die diens na Ons Huis, die ouetehuis, gevat sodat hulle dit ook kan waardeer. Sy het dikwels vir sinodesittings hulle groot ruikers en tafelruikers gedoen, omdat sy dit vir die liefde van die saak gedoen het en dit hulle niks gekos het nie. Groen loof het sy uit ons tuin, die kerk se tuin, Baby van Lingen en Ons Huis se tuin gekry as dit vir sulke groot geleenthede was. Ons het dikwels plante geplant net vir hulle loofwaarde. Sy moes dikwels skouerruikers maak en selfs die kinders was later bedrewe hierin.

En as sy nie blomme rangskik of geskilder het nie, het sy dit gepars en die mooiste kaartjies gemaak, wat mense dikwels geraam het. Haar motto in die lewe was dat mense vir mekaar blomme moet gee terwyl hulle nog lewe. Sy het so dikwels gesê dat sy nie blomme op haar graf wil hê nie en 'n plastiese blom het haar glad nie aangestaan nie ... Op 'n stadium was plastiese blomme "hoog mode" so in die jare 70 as ek reg onthou, en sy het so dikwels daarna verwys en dan die lewensles na die mens deurgetrek en na die waardeloosheid en die geveinsdheid van die mens verwys.

Sy het 'n hele klomp spesiale blomme gehad, waarvan 'n krismisroos baie hoog op haar lysie was. Ook kosmosse was 'n groot gunsteling. Ons het al die kleure kosmosse in die tuin gehad en haar groot vreugde was om bottels vol gemengde saad in die veld oorkant die huis te saai, en gedurende die lente die spatsels kleur in die veld te waardeer. 

Stofstrate en blink stoepe ...

In my kinderdae het De Aar nog grondstrate gehad en wat is nou lekkerder vir seuntjies as om fiets te ry dat die stof so staan. Maar ons is nog klein en bepaald nie gewigtig genoeg om 'n groot bondel stof op te skop nie. Die veld het egter mildelik in ons behoeftes voorsien. Ons het swaar asbosse agter aan ons fietse vasgemaak en gekyk wie kan die grootste stofwolk uit die grondpad ry.  

Met meerdere insig kan ek vandag net dink tot watter vlakke van ergenis ons die huisvrouens gedryf of liewers gery het ... ek kan nie dink dat hulle baie vriendelik met ons was, as hulle rooi gepoleerde stoep asvaal op 'n blou Maandag daar uitgesien het nie.

[Ek het ongelukkig nie 'n foto van 'n ou fiets of 'n asbos nie, maar hoop die illustrasies sal die gedagtes aan die loop sit.]

Is daar Engelse Van der Merwes in die Karoo?

My neef Pienaar van der Merwe, sommer in die wandel as Toy bekend, was die seun van oom Danie en tannie Stompie van der Merwe. Oom Danie was my ma Nellie se broer. Hulle het regoor die Rooms Katolieke kerk en skool gebly. En met 'n skool wat enkele treë van hulle voordeur af was, was daar geen twyfel waar hierdie nefies van my sou skoolgaan nie.

Hierdie Engelse nefies het wel saam met ons na die Afrikaanse Hoërskool gegaan.

My broer Piet is weer Petrus Van der Merwe Pienaar gedoop, maar omdat almal so 'n draai deur Murraysburg gemaak het, hetsy van pa of ma se kant af, is die sakie sommer met gepaste byname reggestel. Op hierdie manier kon daar nie verwarring bestaan oor die persoon ter sprake nie... 

Toy is getroud met Henna en hulle het twee seuns gehad. Die oudste seun is oorlede en nie lank daarna nie, is Toy ook oorlede. Henna het maar teruggetrek De Aar toe - die plek waar 'n mens se kinderspore nog helder voor jou geestesoog lê.