Wiele in my lewe!

Mense is gewoonlik gestewel en gespoor as hulle êrens heen gaan, maar ek dink 'n mens moet eerder gewiel en gespoor wees, anders ontspoor jy dalk.

Motors, en ek is oud genoeg om nog die ou modelle te beleef het, wat met 'n slinger aan die brand gedraai is, is maar altyd deel van 'n seuntjie se leefwêreld.

Ons het altyd draadkarre gehad, inteendeel as ek so terugdink, dan was ons professionele draadkarbouers vir daardie jare en vir ons ouderdom. Ons het ons draadkarre met luserndraad gebou - dit is 'n dikkerige draad, maar het makliker gewerk as die dik draad wat vir priële gebruik is, vir die takke om teen te rank.  Ons het sekere werklike karre se vorms nageboots en ons draadkarre het ook werklike ligte gehad. Ons het gloeilampies in die ligte gesit en dit dan met 'n flitsbattery gekonnekteer. En om waarde vir jou handearbeid te kry, het ons dus ook in die aand met die draadkarre gespeel. Ure se werk het in so 'n draadkar ingegaan. So 'n draadkar het nie nommerplaatloos in die stofstrate van De Aar gery nie.

Ons het wiele van draad gebuig en dit dan oorgetrek met die binneband van 'n fiets of motor. Ons latere modelle het ook 'n kattebak gehad en beweegbare enjinkapkap. Broer Piet was baie handig en was altyd op die uitkyk hoe ons die draadkarre kon verbeter. (Ek wens ek het foto's daarvan gehad, sodat ek hierdie storie kon fotostaaf, maar in ons jare, met die bokskameratjies, was foto's meer die uitsondering as die reël. Ek het hierdie draadkar van die internet geleen, maar dit het nie naastenby die al die "gadgets" wat ons aan ons karre gesit het nie, die enigste rede hoekom ek hierdie foto ter illustrasie gebruik, is omdat dit nie plastiese wiele het nie.)

Draadkarre is nou weer hoog mode en by garages en koöperasies is dit algemeen beskikbaar (pryse wissel, afhangende van die model - daar is draadkarre wat in die omgewing van 'n R1000,00 draai.)

Nou wonder ek, was die vreugde wat draadkarre ons gebied het, nie geleë in die feit dat ons dit self gebou het nie?